Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα της Γένοβας ...

Η πλέον επαρκής απάντηση στην παγκοσμιοποιημένη «ανησυχία» των απανταχού παγκοσμιοποιημένων διαδηλωτών της Αντιπαγκοσμιοποίησης είναι η θεσμική ενίσχυση και πολιτική θωράκιση καθώς επίσης και η περαιτέρω εμβάθυνση της ίδιας της έννοιας της Παγκοσμιοποίησης.

Όλοι όσοι διαδήλωσαν στην Πράγα, στο Σιάτλ, στο Γκέτεμποργκ, στη Γένοβα φιλελεύθεροι ή αριστεροί, ριζοσπάστες και συντηρητικοί, σοσιαλιστές, κεφαλαιοκράτες ή μαρξιστές είναι βέβαιον ότι αποκηρύσσουν τα αντανακλαστικά του απομονωτισμού και τις εθνικιστικές εξάρσεις, δεν έχουν λόγο δε να μην τάσσονται υπέρ ενός πολυσχηματικού και πολυπολιτισμικού οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού διεθνισμού. Η διαφοροποίηση, σε σύγκριση με προγενέστερες εποχές, ίσως έγκειται στη στρατηγική διαδικασία και στον τρόπο επίτευξης της «επαναστατικής» αυτής αλλαγής με δημοκρατικές, αυτή τη φορά, διαδικασίες που καλλιεργούν τις «δέουσες» οραματικές προσδοκίες για ένα καλύτερο, σε περιβάλλον παγκοσμιότητας, πολιτικό «αύριο». Η υποκατάσταση του κράτους – έθνους σε ένα νέο υπερεθνικό σχήμα, με άλλα λόγια σε μια νέα ευέλικτη δομή εξουσίας, που ασκεί κεντρική εξουσία και διαθέτει επιπλέον μηχανισμούς αξιολόγησης και ελέγχου έχει αυξημένες πιθανότητες εξασφάλισης της αποδοχής της διεθνοποίησης παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών.

Στο πλαίσιο βέβαια της διαδικασίας «παγκοσμιοποίησης» οι οικονομικές κρίσεις ή ακριβέστερα οι χρηματιστηριακές κρίσεις είναι αναμενόμενες, μιας και το κεφάλαιο ήταν ανέκαθεν διεθνοποιημένο, αναμενόμενη όμως είναι και η λειτουργία του Παγκόσμιου Καπιταλισμού.

Αυτό που πρέπει ουσιαστικά να αναζητηθεί από τη νέα αυτή παγκόσμια δομή εξουσίας, σε συνεργασία αναγκαστική με τις εθνικές κυβερνήσεις, είναι η θεσμοθέτηση ισχυρών οργάνων που θα επιλαμβάνονται της αντιμετώπισης των κρίσεων με στρατηγικό προγραμματισμό, οργάνωση και συγκεκριμένη μεθοδολογία.

Αναρωτιέμαι, τέλος, μήπως στην προοπτική της συνένωσης των διαφορετικών εθνικών πολιτικών και ιδιαιτεροτήτων σε ένα παγκόσμιο πολιτικό οικοδόμημα που θα διαθέτει όχι μόνο πολιτικό ρεαλισμό και οικονομική ισχύ αλλά κοινωνική ευαισθησία (φτώχεια, περιβάλλον), δυνατότητα πολυπολιτισμικής προσέγγισης των λαών και σύστημα αξιών, μπορεί να στηριχθεί με βεβαιότητα το μέλλον της ανθρωπότητας;