Ο όρος μικρομεσαία επιχείρηση είναι συνώνυμος σε όλη την Ευρώπη με τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Χώρες όπου οι ΜΜΕ ανθούν είναι κατ’ εξοχήν χώρες με οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη. Τα δυνατά σημεία τους είναι πολλά και δικαίως θεωρούνται η ραχοκοκαλιά της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η ικανότητά τους να ανταποκριθούν άμεσα στις καθημερινές αλλαγές της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, να δημιουργούν σημαντικές καινοτομίες, να προωθούν την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα και να συμβάλλουν στη δημιουργία νέων προϊόντων και υπηρεσιών ή και στη βελτίωση της ποιότητας των ήδη υπαρχόντων δικαιολογούν απόλυτα την ανωτέρω κρατούσα άποψη.

Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 700.000 ΜΜΕ που απασχολούν πάνω από 1.000.000 εργαζομένους. Η δυναμική τους είναι πολύ ισχυρή και αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά κύτταρα της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο οι συνθήκες λειτουργίας τους και δραστηριοποίησής τους ελάχιστα προσεγγίζουν αυτές των υπολοίπων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ως τώρα ασκούμενη οικονομική πολιτική όχι μόνο δεν αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό για την ανάπτυξη των ΜΜΕ, αλλά προκάλεσε έντονα αντικίνητρα, πρώτα στις ίδιες τις εταιρείες για την επέκταση των λειτουργιών τους και για την επίτευξη μιας βιώσιμης και ανταγωνιστικής πορείας, και κατόπιν στους ίδιους τους πολίτες για σύσταση επιχειρήσεων. Η γραφειοκρατία του κρατικού μηχανισμού έχει θεωρηθεί από όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής προελεύσεως, ένα σημαντικό πρόβλημα στη λειτουργία των επιχειρήσεων και δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης.

Απαιτείται να επισημανθεί όμως στο σημείο αυτό η μεγάλη έλλειψη σε απόλυτα άρτιο εξειδικευμένο προσωπικό. Οι σημερινές επιχειρήσεις αδυνατούν να βρουν επαγγελματίες που να ανταποκρίνονται πλήρως στις ανάγκες τους. Κύρια αιτία του φαινομένου αυτού είναι η αδυναμία διοχέτευσης της ελληνικής εκπαίδευσης στην αγορά εργασίας με τα απαιτούμενα στελέχη, μια και οι επενδύσεις για την παιδεία έχουν παραγκωνιστεί πλήρως. Το γεγονός αυτό σε συνάρτηση με την πλειάδα των προβλημάτων που υπάρχουν σήμερα στον επιχειρηματικό κόσμο, από τον τρόπο λειτουργίας του τραπεζικού κλάδου ως τον φορολογικό σκόπελο και τη διαδικασία ίδρυσης, λύσης και εκκαθάρισης μιας εταιρείας, έχουν συντελέσει στη σημερινή κατάσταση που υπάρχει στις ΜΜΕ.

Σήμερα οι εν λόγω επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν έντονη αδυναμία εκπλήρωσης στρατηγικών στόχων, εκμετάλλευσης συγκριτικών πλεονεκτημάτων και επέκτασης των δραστηριοτήτων τους. Η πτώχευση που είναι διαρκώς αυξανόμενη τα τελευταία χρόνια είναι το μοιραίο επακόλουθο των σημερινών προβλημάτων.

Δυστυχώς, η κατάσταση που επικρατεί σήμερα είναι αδύνατον να αντιστραφεί ριζικά, τουλάχιστον σε βραχύ χρονικό διάστημα. Η κυβέρνηση που θα  προκύψει μετά τις 7 Μαρτίου, όποια και αν είναι, θα έχει να αντιμετωπίσει σημαντικά και μεγάλα προβλήματα και η ριζική μεταστροφή του επιχειρηματικού κλίματος είναι ουσιαστικά ανέφικτη, τουλάχιστον για τα προσεχή τέσσερα χρόνια. Είναι όμως δυνατόν μέσα από μια σειρά μέτρων, και χωρίς να ληφθεί υπόψη το πολιτικό κόστος που ίσως θα δημιουργήσουν αυτά, να θεμελιωθεί η δημιουργία ενός υγιούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Η απλούστευση του νομικού πλαισίου ίδρυσης και λειτουργίας των ΜΜΕ και η ριζική αναδιαμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος αποτελούν τα πρώτα αναγκαία μέτρα, χωρίς τη λήψη των οποίων μόνον προσωρινές βελτιώσεις είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν.

Όλα τα μέτρα που αναφέρονται και κατά καιρούς προτείνονται, τόσο από θεσμικούς φορείς των ΜΜΕ όσο και από καθ’ ύλην αρμόδια φυσικά πρόσωπα με άμεση ή έμμεση επαγγελματική σχέση με τις εν λόγω επιχειρήσεις, είναι περίπου τα ίδια ή ακριβώς τα ίδια, με τις ενισχυμένες βέβαια κάθε φορά προσθήκες σε μια πρωτοφανή ωστόσο διαδικασία ανακύκλωσης και αναδιατύπωσης προτάσεων που εξυπηρετούν περισσότερο ανάγκες επικοινωνίας ή ακόμη την προσπάθεια εξωτερίκευσης συναισθημάτων βαθύτερης αγωνίας, άγχους, απελπισίας και αγανάκτησης του μικρομεσαίου επιχειρηματία.

Τούτο το τελευταίο μπορούν να κατανοήσουν μόνον όσοι συμμετέχουν και βιώνουν τη δύσκολη καθημερινότητα των επιχειρηματιών αυτής της κατηγορίας. Μέτρα που  αφορούν την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, τον τριπλασιασμό του κεφαλαίου του ταμείου εγγυοδοσίας, τη φορολόγηση του τζίρου και όχι των κερδών με χαμηλό συντελεστή κ.ά, κινούνται πράγματι στη σωστή κατεύθυνση.

Είναι πολύτιμη  η εμπειρία από την ποικιλία των κινήτρων που αφορούν τη μικρομεσαία επιχείρηση και υιοθετούνται από κυβερνήσεις άλλων χωρών-μελών της ΕΕ και τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, τις επιχορηγήσεις κεφαλαίων 40%-60%, τα χαμηλότοκα δάνεια και τις επιδοτήσεις επιτοκίων ως 5 και 10 χρόνια, την επιδότηση του business plan κ.ά.( βλ. Ιρλανδία, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο κ.ά.).

Αυτό όμως που πραγματικά χρειάζεται είναι ένα και μοναδικό: η δυναμική εκείνη πολιτική βούληση, μέσω της οποίας θα αναληφθούν γενναίες και τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες που θα προκαλέσουν ανατροπές στο επιχειρηματικό περιβάλλον με πάταξη των πολύπλοκων γραφειοκρατικών διαδικασιών και τη δημιουργία ενός ασφαλούς επιχειρηματικού κλίματος με φορολογική σταθερότητα και συνειδητή επένδυση στον παράγοντα εμπιστοσύνη.

Τα συστατικά της επιτυχίας δεν μπορεί παρά να σχετίζονται με την τριλογία ανάπτυξη – ανάπτυξη – ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως που θα τροφοδοτείται όχι από την κατανάλωση, τους κοινοτικούς πόρους ή τις αλόγιστες δημοσιονομικές δαπάνες, αλλά μέσα από διαρθρωτικές παρεμβάσεις στη λειτουργία της οικονομίας ή την ανάληψη δημιουργικών επιχειρηματικών πρωτοβουλιών που θα φέρουν παραγωγικές επενδύσεις οι οποίες θα διακρίνονται για την καινοτομία και την πρωτοτυπία τους.

Έν τέλει, η επίλυση των προβλημάτων της τιμωρημένης σήμερα μικρομεσαίας επιχείρησης είναι υπόθεση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.