Ο κ. Αντώνης Ζαΐρης πιστεύει πως η κοινωνία μπορεί αυτή τη στιγμή να μη φαίνεται διατεθειμένη να υποστεί τις συνέπειες λήψης μέτρων που θα οδηγούσαν σε γρήγορη δημοσιονομική εξυγίανση ή σε επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος, πιστεύει όμως ότι είναι δυνατό μέσα από τη κατάλληλη ενημέρωσή της να δεχθεί τις πρώτες κινήσεις που θα θέσουν τα θεμέλια της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

«Οι προτεραιότητες, στις οποίες πρέπει να δώσει έμφαση η νέα κυβέρνηση μετά τις εκλογές τις 7ης Μαρτίου, σχετίζονται όχι με έναν αλλά με 4 ταυτόχρονα οικονομικούς στόχους, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και στρατηγική μεθοδολογία επίτευξης:

«Όταν τα κόμματα μιλούν για πραγματική σύγκλιση, όσον αφορά την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οφείλουν να έχουν υπόψη τους ότι πρωταρχικός σκοπός για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι η ενίσχυση τόσο των επενδύσεων σε κεφάλαιο όσο και των επενδύσεων σε ανθρώπινο δυναμικό. Η πολιτική που ακολουθήθηκε στο θέμα αυτό τα τελευταία χρόνια όχι μόνο άφησε τη χώρα στάσιμη, αλλά δημιούργησε πολλαπλά προβλήματα, επιδεινώνοντας τη θέση της Ελλάδας που βρέθηκε προτελευταία στη παραγωγικότητα και τελευταία στη προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων στην Ε.Ε. Η κυβέρνηση που θα αναλάβει μετά τις 7 Μαρτίου, όποια και αν είναι, οφείλει να λάβει δραστικά μέτρα και να αναπροσαρμόσει τη μέχρι τώρα ασκούμενη πολιτική στο θέμα αυτό, με κύρια κατεύθυνση την απλοποίηση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, την άρση των αντικινήτρων που προκαλεί η γραφειοκρατία και η διαφθορά, και γενικότερα την αναμόρφωση του αναπτυξιακού πλαισίου, διαφορετικά η πραγματική σύγκλιση θα μετατραπεί σε ανέφικτη πραγματικότητα».

«Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, παρά τις σημαντικές βελτιώσεις που υπήρξαν τα τελευταία χρόνια σε ορισμένους τομείς, εξακολουθεί να βρίσκεται υπό τη πίεση έντονων προβλημάτων. Το δημόσιο χρέος είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη και η λήψη άμεσων μέτρων για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική ανάγκη. Η ελληνική κοινωνία όμως με ευθύνη των κομμάτων αλλά και της ίδιας δεν είναι επαρκώς ενήμερη για το ποια πραγματικά είναι σήμερα η κατάσταση της οικονομίας. Βάλλεται από τη προπαγάνδα της κυβέρνησης που μιλά για μια ισχυρή Ελλάδα με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, από τις φωνές διαμαρτυρίας της αντιπολίτευσης για την εθελοτυφλία ορισμένων κυβερνητικών οργάνων στα δημόσια οικονομικά, και από τα εργατικά συνδικάτα που ισχυρίζονται ότι είναι δυνατή η συνεχής αύξηση των μισθών, πέρα από τα επιτρεπτά όρια της ελληνικής οικονομίας, η μείωση του ωραρίου εργασίας και η ελάττωση των χρόνων εργασίας που απαιτούνται για τη συνταξιοδότηση. Σίγουρα η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να υποστεί τις συνέπειες λήψης μέτρων που θα οδηγούσαν σε γρήγορη δημοσιονομική εξυγίανση και σε επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος.

Είναι όμως δυνατό, μέσα από την κατάλληλη ενημέρωσή της, να δεχθεί τις πρώτες κινήσεις που θα θέσουν τα θεμέλια της δημοσιονομικής πειθαρχίας».